Mooie gesprekken die inspireren, fijne mensen die je raken van binnen. Een blik waaruit begrip te lezen is en zelfs of misschien vooral herkenning.

Zo’n moment was er vanmorgen. Hoe gaat het met je na een drukke periode van creeeren, hard werken en scherp moeten zijn? Ze gaf aan dat het qua energie prima ging…mentaal altijd een dipje na zo’n periode en dat is dan een dingetje. We raakten in gesprek; wanneer is het een ding. Hoe erg is het eigenlijk? Van wie komt het, van de ander? Maar in hoeverre heb jij er nou werkelijk last van? Het ging niet om dat dipje na het harde werken. Na die lange tijd van focus houden. Het ging over verwachtingen van anderen, teleurgesteld voelen dat je niet wordt gezien al geef je aan, de ander even nodig te hebben. Al geef je aan de ander aan, dat je dit vaker gaat uiten….maar niemand geeft thuis. Niet zoals je bedoeld hebt. En dan ben je alleen…Hoe was het vroeger? Denkend aan mijn eigen start ooit…haar blik slaat even naar beneden en dan voelen we het wel. Geen start van gezien/gehoord. Onbewust, dat dan weer wel, maar toch gemist. Punt. We zochten of zoeken het in anderen. Geeft hij mij die liefde, zorgt hij voor mij? Is hij diegene die die arm dan eindelijk om mij heen slaat en ik mij kan verstoppen en dan eindelijk klein mag zijn? Die gemiste liefde is geweest. De insteek van een relatie moet niet deze zijn maar o wat begrijpelijk dat je wel een partner zoekt die die arm wil geven en die je ook nog snapt als je je gevoel dan gaat delen. Een die blijft, jou mooi blijft vinden om wie je bent…En als alleen dat laatste er is? Niet het delen kan, maar wel jezelf zijn? Kan dat los van elkaar? Of draait het uiteindelijk om zelf acceptatie, zelfcompassie en tevreden voelen omdat je jezelf dat gunt…neem tijd, probeer uit en weet vooral dat het goed komt. Bedankt voor je openhartigheid, ik snap je…