Een openhartig hersenspinseltje; een andere kant….
Een vraag die mij al een tijd bezighoudt is de volgende; Hoe hou ik vol wat goed voor mij is?
Ik ben er inmiddels wel achter dat ik als hb’r soms wat anders de wereld beleef dan mijn omgeving. Ik leef op een hoog bewustzijnsniveau, of te wel, ik signaleer continue hoe mijn bewegingen zijn, mijn toon is, mijn stem, mijn taalgebruik maar vooral ook naar wat het effect daarvan is op de ander. Ik zie hoe mijn kind reageert op mijn scherpheid, mijn felheid, mijn warmte, mijn vrolijkheid. Ik zie wat er met hem gebeurt, ik voel het ook. Houdt in dat ik mijzelf in mijn hoofd ook blijf corrigeren of aanpas, direct anders doe, zeg, reageer…
Ik bemerk de kleinste details van de mensen om mij heen. Die collega met net die nieuwe schoenen, ander makeupje, blik in de ogen van verdriet. Ik loop langs en doe dan weer een stap terug, ik bemerk het.
Wat weinig mensen weten is dat ik zo sensitief ben dat ik met name de laatste twee jaren erg gevoelig ben mbt geluid. Ik begon mijzelf te vaak horen zeggen; Jongens ,tv zachter, zachter praten en kon niet uitleggen dat het gerinkel van de afwas, de deur die dicht wordt gedaan, muziek pijn kan doen in mijn oren en mijn hoofd er wazig van kan worden. Ben maar aan de oordoppen gegaan…
Soms is het lastig de aansluiting in tempo, interesses, gevoelswereld van de ander te vinden. Verlies ik bakken energie omdat ik moet wachten, herhalen of omdat het maar steeds vanhetzelfde voelt. Te weinig afwisseling is. Of juist teveel in mijn ogen, waardoor we niet tot de kern komen etc etc. Bore-out ligt steeds op de loer. Word ik moe van.
Mijn innerlijke criticus is altijd aanwezig. Ik ben niet gauw tevreden. Mijn prestatiegerichtheid, solistische inslag, perfectionisme en overbewustheid zorgen ook dat ik het erg moeilijk vindt om iets vol te houden. Ik ben een hopper, snel verveeld en vindt iets starten of stoppen interessanter dan volhouden…
Ik wil volhouden wat goed voor mij is. Waardoor ik lekker leef. Blijheid hou en helderheid in mijn hoofd. Maar hoe? In stapjes, nee. Zo werken mijn hersenen niet en vind ik ook niet leuk. Hoe maak ik mijzelf prioriteit?
Ik wil vooral graag weer mijn zelfvertrouwen terug over mijn moederschap. Want ik was werkelijk te gek als mama. En de laatste jaren ben ik niet tevreden over mijn gedrag. Ik blijf er in hangen. Ik kom er niet los van. Ik wil graag een streep eronder zetten maar hoe doe je dat? Hoe sluit je iets af en ga je verder. Ik hou mijn overtuiging dat ik het anders had kunnen doen..maar is dat ook zo? Ben ik juist niet diegene die het anders had gedaan als het kon. Jazeker. Dat durf ik dan wel te zeggen over mijzelf .Ik doe namelijk meer dan mijn best. En misschien moet ik daar eens mee ophouden. Maar hoe ga ik dat dan volhouden? 😉
En zo worstel ook in mij in periodes weleens door het leven. Kan ik mij heel alleen en als een vreemde eend voelen. Ben ik soms even kwijt wat ik toevoeg als mens en raakt het schuldgevoel mijn tenen tot aan mijn kruin…
Als hb’r ervaar je het leven intenser. Onrecht raakt nog dieper. Intelligentie en bewustzijn kunnen ook tegenwerken. Want jezelf naar beneden trekken ligt blijkbaar meer op de loer dan focussen op wat er goed gaat.
Mooie zin en jullie vast bekend; waar je aandacht aan geeft, groeit. Dus wordt het tijd hiermee op te houden. MAAR HOE?
Is er bij jullie herkenning in bovenstaand blogje? Tips welkom!