Gek word ik van je!

Ik stel jou weleens voor in een rij vol met knappe, intelligente mannen. Van die kerels, weet je wel. Stoere outfits, haar in de gel, beetje baard en even met het topje van de duim de onderlip aanrakend…

Jij staat daar dan ook. Gel in de haartjes waarvan net een plukje wegspringt onder de controle. Jouw volle lippen die wat trillen aangezien je niet van de aandacht houdt in zo’n rij. Je voelt je wat bekeken…Je baardje waar je je aan ergert want het kriebelt zo en zorgt ervoor dat het scheren zo lastig wordt. Een bril, waar je je niet knapper door voelt en de rest van de rij heeft die niet (of lenzen, maar dat weet je niet) Je ene schouder hangt wat meer naar beneden dan de andere en jouw ronde billen steken net iets meer uit door de holte van jouw rug vergeleken met de rest.

Ik sta ervoor; zogenaamd achter glas, stel ik mij voor. Alsof je een dader aan moet wijzen. De dader die mijn leven op zn kop heeft gezet en in de war gooit,  maar daar kan ik mij zelf ook onder scharen. Ik denk dat jouw leven nog meer in trilling gekomen is door mijn aanwezigheid en dat je dat nog steeds aan het verwerken bent 😉

Ik ben dat meisje, dat moeilijkste vriendinnetje dat je ooit hebt gehad…Ik ben dat meisje van de principes en regels terwijl jij zo denkt van vrijheid te houden. Dat meisje dat nou net niet van winkelen houdt, van jouw dansfeestjes, ( jij van house en ik een soulmeisje) Ik ben dat meisje die zo streng is en weet wat ze wil en dat B zegt als jij A zegt, zo denk je vaak. Het meisje dat jou altijd stoort in jouw plannen en bezigheden en dat alles wegmaakt omdat ze alles verplaatst. Elke dag weer.

Dat rare  meisje, waar je ook trots op bent omdat ze soms heel stoer kan zijn en jouw heldin is (eigen woorden) als ze je weer redt in jouw ogen. Het meisje dat alles weet op te lossen en o wat erger jij je als ze daar eens geen zin in heeft. Je wordt er zo kwaad om, voelt je dan zo in de steek gelaten. En dat meisje dat naar jouw mening soms wel heel overdreven emo is, terwijl zij dat dan natuurlijk weer terecht vindt.

Maar schat, ik ben ook het meisje dat haar leven om die van jou heeft gebouwd. Structuur en regelmaat aanbrengt om jouw hoofd helder te houden. (terwijl ze zelf zo;n spring in het veld is en o zo avontuurlijk ingesteld) Dat steeds maar jouw kleding in zicht legt en nieuwe sokken regelt als jij ze niet meer kunt vinden en hierover in de stress schiet…om 06.15 s morgens. Het meisje dat soms zo moe wordt van jouw angsten, onmacht en paniek omdat iets weg is, nieuw is, vergeten is en je dat niet kunt toegeven. In jouw beleving ligt het nooit aan jezelf, want in jouw plan, jouw mapje in jouw hoofd is er altijd een logica die het met je eens is. En het meisje dat alles maar organiseert en regelt omdat jij er zo tegenop ziet, niet aan toekomt, durft, geen tijd voor hebt, nerveus van wordt en tegelijkertijd maakt dit datj jij vindt dat ik jou te weinig vertrouwen geef….tja…Dat meisje dat zich soms zorgen maakt omdat de buurman niets meer zegt na jouw paniekerig geschreeuw…mijn hysterisch gegil omdat ook mijn emmer weleens gigantisch overstroomd door jouw gedrag…

Ik ben het meisje die jou zo overschat, vind je. Dat altijd maar denkt dat je veel slimmer bent en meer in je hebt dan dat jij geloven kan. Het geeft je druk, die woorden. Want je vindt jezelf niet intelligent, niet zo knap meer en ook niet meer geliefd. Want je bent zo trouw in vriendschappen en dat die kunnen verwateren zit niet in jouw systeem. Jij hondstrouw kan zich zo alleen voelen, alleen gelaten voelen en vol onbegrip hoe mensen van jou weggegaan zijn. Zomaar…zonder reden, terwijl jij zo je best deed en nog steeds zou doen. Jij die kan lijden en ik die daar overheen stapt….

Ik ben het meisje dat nog altijd kan zien hoe mooi je bent, jouw lijf zo sterk en mooi gevormd, daar waar je ooit zo trots op was. Ik ben dat meisje die stiekem graag door jouw haar woelt en nog steeds een vlindertje kan voelen als ze in jouw ogen kijkt. Want als je blij bent en lacht, ben je zo wonderschoon en zo aandoenlijk lief.

Ik ben nu vooral dat meisje dat zich blauw kan ergeren als jij die kleine teen dagelijks blijft stoten en mij de schuld geeft omdat ik die tafel heb gekocht. Dat meisje dat zich eenzaam voelt omdat troosten en zorgen niet jouw sterktste kant is, beter gezegd, een kant is die je niet ziet. Ik ben dat meisje die vaak niet begrijpt waarom je schreeuwt uit onmacht en het meisje dat zo haar best doet jouw te kalmeren en vooral om dit voor te zijn. Het meisje dat zich niet gehoord en gezien voelt. In onmacht komt te staan en dit ervoor zorgt dat de nare kanten overheersen terwijl ze de liefdevolle kant zo mist….jou mist…

Wij zijn het allebei, geliefdes die hetzelfde willen en nodig hebben. Eigenlijk die ene simpele basis waar iedereen om vraagt.  Dezelfde behoeftes hebben maar van zo’n andere hersenwereld komen,  dat we elkaar vaak moeilijk kunnen vinden. Elkaar bijna kunnen kwijtraken, al wil je daar niet aan. Al is dat juist jouw angst en zal jij daarvoor nooit de eerste stap doen omdat je niet van opgeven weet en ook niet ziet dat het mij soms teveel gaat kosten…

Ik ben dat meisje dat vol bewondering blijft kijken hoe jij na een dag vol conflict en onmachtige nare ruzies en verdrietige woorden, de volgende dag met frisse moed  begint. Het is achter de rug. Het is er niet meer; als mijn meisje maar weer aardig tegen me doet. Daar hangt dan nog wel een zenuwachtige kriebel. Ze was erg boos…maar waarover, ik weet het niet meer. Waarschijnlijk verwacht mijn meisje iets van mij, maar wat?

Je zult niet zien dat ik meer dan mijn best voor je doe. Meer doe dan je ziet. Meer geef dan je geeft en soms leegloopt aan tekort van empathie, troost en zorg. Ik zou zo graag een keer klein willen zijn bij jou. Jouw meisje waar tegen jij zegt; het komt goed. Ik ben er. Jouw grote man. Stoer en met gel in het haar. Zo’n echte man ,weet je wel. Die mij ontziet in plaats van ik, jou. Die mij vasthoudt, in plaats van ik jou en die mij verzorgd als ik ziek ben, in plaats van ik jou.

En zo sta ik achter dat raam, mijn hoofd met hersenspinsels, terugkijkende naar..ik zie die echte mannen. Ik zie die baarden en die duimen tegen sexy gevormde onderlippen en ondeugende kijkende ogen met de wenkbrauwen wat omhoog. Ik zie die mooie outfits, sterk en krachtige houdingen, brede armen waar ik klein in kan zijn. De arrogantie, de power, het flitsende en het harde, mannelijke.

Maar ik zie in die coole kerels geen aandoenlijke mooie blauwe oogjes,  met lange wimpers die me, veel te weinig, met een lieve, zachte blik aan kunnen kijken en mijn hart laat overslaan. Ik zie geen passie voor ons gezin, een mond die vertelt dat  je voor ons wilt sterven en nooit zal weggaan. Ik zie geen speelse lach en vriendelijke houding. Geen schattig klein eeuwig gekneusd teentje en geen onzeker gefronsd voorhoofd, uit angst dat ik niet voor je zal kiezen.

Wees niet bang, je blijft het voor mij.  Hoe vermoeid je mij ook maakt. Hoe weinig je mij ziet en hoort….verklaar me maar voor gek. Ik zou net als toen, weer gigantisch voor jou vallen!

Voor mij ben je toch een beetje die echte man. Een die er is en zal blijven. In hele grote zichtbare moeilijke dingen in het leven er staat en als ik vraag mij de wereld wil geven. En als ik 10 x vraag mij de hele dag wel kopjes thee en kusjes wil geven. Die als ik 20x zeur, alsnog een extra  dekentje op bed brengt en me instopt en als ik 30x roep, geergerd reageert maar toch nog even dat boodschapje haalt dat ik vergeten ben….

Zolang ik maar blij ben he lief. Ben jij blij. Zolang ik maar niet boos op je ben schat. Zo lang ik maar blijf en jou een beetje leuk blijf vinden. Simpel geluk, zo ben je,  met een hele intelligente geest. (die mij dan weer waanzinnig aantrekt, was ik ff vergeten)  Betrouwbaar en liefdevol als basis. En met mij als sterkte vrouw aan je zij, komen we er wel.

Voor altijd van jou (al kan ik niet beloven nooit meer te roepen dat ik rust aan mn kop wil en jij moet wieberen…)

Ik hou van je,