Onderweg naar mijn jarige vriendin, voelde ik wel een traantje biggelen; Ik voelde jouw angst en zorgen. Je bent zo’n ongelooflijke doorzetter en je hebt ergens nog vertrouwen dat het je lukt. Al ziet het er na tig pogingen niet heel zonnig uit. 100 tips hoe het beter kan, positieve feedback etc. Maar jij weet eigenlijk best waarom het niet gaat zoals je wilt. Je bent gewoon bang. Toen, weet je nog…het was verstikkend. En daar denk je onbewust aan terug. Een lading is opgebouwd, een traumaatje ontstaan.  Maar je vecht tegen jouw eigen tranen en weer sta je daar te pogen. Wat als het weer niet lukt….misschien moet ik het maar niet doen. Of wel, want eigenlijk schaam ik mij er helemaal niet voor als het niet lukt! En dat maakt je mijn held. Die zin! Dat jij in bijzijn van heel veel mensen het straks misschien niet redt en het NIET als een afgang ziet, omdat je weet dat je zo ongelooflijk je best hebt gedaan. Dat mijn held, is echt stoer zijn. Dat is het ultieme doorzetten en vertrouwen hebben in jezelf. En daarom biggelt het daar op mijn wang, ontroering. Trots en stiekem een beetje zenuwachtig. Want ik gun het je zo. Toch nog die succeservaring, die beloning voor het doorzetten…gewoon omdat je nog trotser op jezelf gaat worden dan…Dus..ROTGAT, ROT diploma B zwemmen!

Zet m op knul, mama is trots op je en weet je, of je nu wel of niet blokkeert door dat grote vierkant met dat gat wat zo diep ligt….jij krijgt jouw rubberboot en mijn grootste respect! Stoer dat je wilt afzwemmen….

Liefs Mama