Pakjesavond was er niet als kind. Wel een vader die ooit als kleine jongen zijn eigen vader betrapte die zich net als Sint verkleedde. Prompt van schrik achterover gevallen in de tobbe en erg op zijn kop gehad. Wat een leugen! Dus zijn kinderen, nooit niet geloven in de sint. En dat deed ik dan ook niet. Sterker nog, pakjesavond was er niet als kind. Ja het was ff slikken als je maandags niets te vertellen had dan ok, dat dan wel, een chocolaatjes in je schoen. En niet te vergeten, mijn verdrietige trauma, niks geen chocolaatjes zoals bij broertje in het laarsje, maar een flink zak zout; ik was blijkbaar stout geweest en dat lekkers is er dat jaar ook niet meer gekomen…

Maar ik riep dan; Wij doen aan kerst! Lekker veel kado’s en dat was dan ook zo. Nee, de sfeer was niet kerstachtig. De boom was groot en prachtig, haas al dagen in de week en o wat zalig! Alleen de boze ouders maakten het feest niet fijn, kadootjes maakten de sfeer niet meer ok en de afwas, die hele grote na een uitgebreid kil diner, in mijn eentje als kind van 9 hielp niet mee.

En nu ben ik moeder. Heb nog steeds niet veel met de Sint. Maar we kijken de intocht op tv. Ze zetten hun schoentjes op en zingen van hartelust. We verstopten de tekeningen, namen een hap van de wortel en met pakjes avond, waren er altijd wel een paar. Met kerst ook trouwens en in januari op hun verjaardag, zeker! Kadootje op school. Kadootje bij de BSO, kadootje op papa’s werk. Handvol pepernoten als Sint en Piet in het winkelcentrum kwam, kortom niks tekort. En…ze weten dat sint niet bestaat. Kennen wel deze prachtige legende. Kijken niet naar Piet als een slaaf maar genieten van de sfeer.

De tweeling was 6 en kwam naar mij toe; mam, we hebben besloten toch in de sint te geloven, al bestaat hij niet. Dan weet je dat even. HOE KOMT PIET BINNEN IN ONS HUIS? Ik checkte nog even welke versie van het verhaal ze nu wilde horen en antwoordde toen; met de steen lieverds. Net zoals ze in het Sinterklaasjournaal vertelden 😉