Werkdruk;
een onderwerp dat bijt. Dat regelmatig gevoelig ligt. Waarbij het niet ervaren van…..een ander het gevoel kan geven niet serieus genomen te worden.
Het houdt mij bezig. En dan van de andere kant. Ik ervaar weinig werkdruk. Ook niet bij een 0.8 baan. En nu bij een 0.4 baan net zo min. En dat in het onderwijs. Maar werkdruk wordt wel ervaren door merendeel van mijn collega’s dus het is iets om bespreekbaar te maken en eens echt uit te pluizen wat werkdruk nou precies is. Zal er daadwerkelijk een deel zijn waar je als werknemer wel invloed op hebt en een deel dat gewoonweg komt door te weinig uren die geboden worden, teveel in een bepaalde periode ingedeeld en wie weet te weinig zicht van boven op het “echte leven” op de werkvloer?
En betekent dat ook dat er een deel werkdruk is waar je zelf iets aan kunt doen? Effectiever werken, tips van collega’s vragen? Meer in de klas en minder thuis door studenten mee te laten werken misschien…of wordt je hier al rillerig van…
Eigenlijk maakt het niet uit hoe reeel het is, voor mij even, in deze blog. Ik bemerk gewoonweg dat de ervaring van werkdruk hebben, ervoor zorgt dat de emmer in de hoofden snel vol zit. (zonder oordeel) En dan ook daarbij nog de ontwikkeling van zelfsturende teams, durven verkennen van kaders, ruimtes en grenzen. Waar ligt dan ons beslissingsrecht? Wat mag er?
Maar als de emmer vol zit of bijna op het randje, ben je dan in staat om nog ergens ruimte te vinden om de durf in te zetten, het stukje verkennen te laten ontwikkelen? Is het niet een beetje als de Piramide van Maslov? Pas als het ene volbracht is, komt er ruimte voor de volgende stap en kun je deze nemen?
Hoe legen we die emmer? Die emmer vol werkdruk, door welke redenen dan ook. Door het bijna overlopen van, zitten we muurvast. Zolang we de focus houden op werkdruk komt er geen beweging. En kun je dus niet een heftje in eigen hand nemen. De zin ervaren om verder te kijken dan het huidige volle takenpakket of de omstandigheden die het zo nu en dan teveel maken, ontstaat dan niet. De energie mist.
Maar kunnen we het erkennen? Of voel je je dan niet gehoord? Gezien? Gaan we hardop zeggen; ja ik heb invloed. Ja ik wil graag bewegen en ja, er is meer onder de zon. Of gooi ik met deze zinnen zo de ingang dicht. Wat maakt het dan zo persoonlijk?
Zijn we daadwerkelijk doelgericht bezig om het onszelf makkelijker te maken? Praktischer? Of maakt het gevoel en de gedachten erbij ons passiever, minder creatief. Alles kan waar zijn. En de hamvraag blijft; hoe legen we de emmer, hoe laat jij werkdruk de werking van het hoofd en hart minder bepalen?